آیهٔ ۱۸۲ بقره امر به روزه می‌کند که ظاهراً در رمضان سال دوم پس از هجرت فروفرستاده شده‌است. در پی نزول این آیات و وجوب روزه‌گرفتن، وجوب روزهٔ عاشوراء از میان رفت. آیات دیگری نیز هستند که به روزه اشاره می‌کنند، مثل ۱۹۶ بقره، ۹۲ نساء، ۸۹ و ۹۵ مائده و ۴ مجادلة. در آیهٔ ۳۵ احزاب واژهٔ «صائم» در کنار صفات دیگر، برای اشاره به مسلمانان متدین به کار رفته‌است.

مسلمانان وقتی حكم وجوب روزه نازل شد، و آيه «كتب عليكم الصيام كما كتب علي الذين من قبلكم» را شنيدند، با خود گفتند مسيحيان عمل زناشوئی و خوردن و نوشیدن را در اول شب انجام می‏هند و در آخر شب از این کارها خودداری می‏كردند، بنابراین مسلمانان هم همينطور روزه گرفتند، این جور روزه گرفتن بر جوانها دشوار بود، چون نمی‏توانستند از عمل زناشوئی صرف نظر كنند، پيرمردان هم از نخوردن و ننوشيدن پس از خواب ناراحت بودند، و برخی خواب می‏ماندند و به حكم روزه مسيحيان كه بعد از خواب افطار حرام بوده، ديگر نمی‏توانستند سحری بخورند بنابراین آيه ۱۸۷ سوره بقره نازل شد، و بيان كرد كه عمل زناشوئی و خوردن و نوشیدن در شب برای روزه‏دار در شب‌های ماه رمضان حرام نيست. این آیه پیش از جنگ خندق در سال ۵ هجری نازل شد.